توسط : «وقت سینما»/ امین اعتمادی‌مجد: سینمای مستقل در ایران همواره فراز و نشیب‌های خاص خودش را داشته؛ گاهی به عنوان تنها پناهگاه فیلم‌سازانی که دنبال حقیقت و صداقت‌اند، و گاهی در سایه حاشیه و بی‌مهری نهادهای رسمی، رو به خاموشی. اما هنوز هستند کسانی که با همه سختی‌ها، دل از امکانات رسمی کنده‌اند و ترجیح داده‌اند در سکوت، با سرمایه شخصی، دغدغه خودشان را روایت کنند. یکی از این افراد، وحید پرشاد است؛ فیلم‌سازی که نامش شاید کمتر در ویترین جشنواره‌های پرزرق و برق رسمی دیده شده باشد.
وحید پرشاد در گفت‌وگو با «وقت سینما»، از مسیر متفاوتش در سینما، استقلالش از بدنه دولتی و چالش‌هایی که انتخاب این مسیر برایش به همراه داشته، می‌گوید.
او در همین زمینه گفت: من سال‌هاست که با سینمای دولتی کار نمی‌کنم زیرا مسیر من نیست. از جایی به بعد، فهمیدم که اگر قرار باشد همان چیزی را بسازم که سفارش داده می‌شود یا در قالب‌هایی جا بگیرم که از بیرون به من تحمیل می‌شود، دیگر فیلم من نیست.
وی افزود: وقتی حمایت مالی ندارید، وقتی برای دریافت مجوز یا اکران باید ماه‌ها و گاهی سال‌ها بدوید و جواب نگیرید، طبیعی‌ست که خسته شوید. اما در نهایت، مسیری که انتخاب کردم مسیر خودم است. همین برایم ارزش دارد. ترجیح می‌دهم فیلمی بسازم که حتی اگر پنج نفر آن را ببینند، خودم از آن دفاع کنم، تا این‌که فیلمی پرخرج بسازم که هیچ نسبتی با من ندارد.
کارگردان فیلم «ناگهان» در ادامه خاطرنشان کرد: گاهی به جای یک پروژه در سال، یک فیلم در سه سال می‌سازم. ولی آن فیلم حاصل تلاش صادقانه من است. خوشبختانه دوستانی دارم که به من و کارم اعتماد دارند. مهم این است که همچنان می‌سازیم، حتی با کم‌ترین امکانات.
پرشاد در پایان گفت: آینده نامعلوم است، ولی من قرار نیست صبر کنم تا شرایط ایده‌آل شود. من مدت‌هاست که راه خودم را می‌روم در سینما. این یعنی با تمام ضعف‌ها، با تمام نبودن‌ها، کار می‌کنم. هنوز هم امیدوارم. چون اگر امید نباشد، فیلمی ساخته نمی‌شود.
