توسط : «وقت سینما»/ البرز کوشیار؛ «محکوم» معطل نمی‌کند! همان قسمت اول میخ روایت را محکم می‌کوبد. «قصه‌گویی»، این عنصر مهم و محبوب نزد تماشاگر ایرانی. کلکی که می‌تواند خلأهای احتمالی ساختاری را با قدرت جبران کند.
(خطر اسپویل) درست در نقطه بحرانی و لحظات منتهی به گره‌افکنی اصلی، داستان یک گام پیش از مخاطب، غافلگیرش می‌کند. قتل غیر منتظره تابان (شادی خلیلی) در فوران سوسپانس جاری در سکانس و بر خلاف پیش‌بینی بیننده که شاید نگاهی به سطح درام‌های ترکیه‌ای دارد و منتظر اقدامی غیر اخلاقی از سوی مهیار (یونس حران‌اف)، برادر ناتنی دختر، شوک‌آور است.
آن‌چه که تماشاگر را ترغیب به پیگیری قصه می‌کند. مثل صحنه فجیع چاقو زنی در پایان قسمت سوم. سازندگان مشخصاً روی این گره‌افکنی برای بسط پیرنگ و ایجاد کشمکش حساب کرده‌اند. همان‌طور که در ادامه، افزودن تم معمایی – جنایی به درامی عاطفی ناشی از همین جنایت، روی مناسبات همه کاراکترها سایه می‌گسترد.
خسرو (کورش تهامی) در سوگ دختر، همسرش سیمین (ساره بیات) را به اتهام گناه پسر او مهیار از خود می‌راند. پای همسر سابق مرد، ناهید (الهام کردا) به ماجرا باز می‌شود. بهرام (مهران غفوریان)، عاشق سابق با عقده‌های روانی، فرصتی برای تلافی‌جویی می‌یابد. حتی رابطه پرتنش مادر و پسر دستخوش این حادثه است.
در واقع این قتل نقطه عطفی خشونت بار و رمزآلود است که موتور قصه سریال «محکوم» را روشن کرده. نتیجه‌اش حبس نفس تماشاگر و اتمسفری ملتهب که ظن فاجعه یا دسیسه‌چینی در آن می‌رود. ابزارهایی برای گرم نگه داشتن تنور روایت و تشویق بیننده برای تماشا. باید دید در ادامه این تاکتیک جواب می‌دهد؟
سیامک مردانه در نخستین تجربه کارگردانی متأثر از سبک کار محمدحسین مهدویان است که پیش‌تر در دو سری «زخم کاری» دستیارش بود. او سردی در فضاسازی و تزریق کرختی و تشنج به پلان‌ها، حتی لحظات عاطفی مثل صحنه‌های ازدواج یا ماه عسل را به عنوان تاکتیکی برای افزایش تنش در دستور کار دارد.
از حیث کستینگ، سریال جدید «فیلیمو» نوگرایی‌هایی دارد. بیات و تهامی مدتی بود در پلتفرم دیده نشده بودند و آخرین سریالشان «دل»، اواخر دهه نود بود. حران‌اف بعد از حضور کوتاهش در «زخم کاری ۳»، میدانگاه جذابی یافته تا خودی نشان دهد. در نقش جوانی عاصی و گرفتار در چنبره توطئه که برای هر بازیگر نوآمده‌ای ایده‌آل است.
مهران غفوریان در ادامه روند اخیرش در نقشی سرد و منفی ظاهر شده که باید دید چطور می‌خواهد آن را تمایز ببخشد.
