توسط : «وقت سینما»/ دنیا رضایی: «مهمان‌کُشی» سریال جدید شبکه یک سیما، بازروایتی از زندگی مسلم بن عقیل است. پسر عموی امام حسین(ع) که زندگی‌اش در پیوند با حماسه عاشورا، خود حدیث مفصلی از رشادت و ایثار است. جنبه‌های دراماتیک غنی و ابعاد اعتقادی پر رنگی دارد و بازخوانی آن می‌تواند دریچه‌ای دیگر به سوی تحلیل واقعه عاشورا و فرهنگ شهادت بگشاید.
در عین حال این شخصیت بسیار به تعاریف و نمودهای قهرمان پروری در درام نزدیک است. مأموریت حضرت مسلم در جریان وقایع منتهی به قیام بنیادین و پر شور عاشورا، سفر به کوفه و انتقال پیام امام(ع) بوده است. در دوره‌ای که حکومت عبیدالله ابن زیاد در کوفه، چنان خفقان و هراسی را در میان مردم برانگیخت تا با بی‌وفایی از گرداگرد مسلم پراکنده شوند و تنهایش بگذارند. موقعیتی که قهرمان روایت را در جایگاهی قرار می‌دهد تا همدلی تماشاگر را به نفع خود برانگیزد. در نهایت نیز که بر اساس روایات تاریخی، به دستور ابن زیاد سر مسلم را از بدنش جدا می‌کنند تا شهادت او، پازل یک تراژدی با سویه‌های دلاورانه را تکمیل کند. با محوریت شخصیتی که در عین شجاعت، حجب و مظلومیت را نیز در دایره خصایص خود دارد.
با این مقدمه و پیش فرض، انتخاب چهره‌ای مثل بهراد محمدی در نقش مسلم یک ریسک بزرگ برای «مهمان‌کُشی» بوده است. بازیگری جوان و خوش چهره، اما ناشناس برای عامه تماشاگران که از سن تئاتر آمده. آن‌چه که می‌توانسته پاشنه آشیل سریال و در آسیب‌شناسی این انتخاب، لزوم دعوت از یک ستاره را یادآور شود. ستاره‌ای که می‌توانست با حضور خود، انبوهی از حواشی و جلب توجهات را نیز روانه سریال کند و چه بسا از بُعد منفی، ذهنیت‌هایی از نقش‌های پیشینش را به دل این سریال بکشاند.
محمدی اما ریسکی بوده که جواب داده. چهره شرقی او که به کمک هنر گریم، جلوه‌هایی از مختصات ظاهری عرب زبانان به آن افزوده شده، هم‌راستا با وجاهت و کارکرد نقش مسلم در قصه «مهمان‌کُشی» است. محمدی بیان رسا و مفهومی دارد. در آکسان‌گذاری جملات و رعایت اوج و فرود دیالوگ‌ها و کنترل بر زبان بدن تواناست. در سکانس‌هایی که شاهد گفت و گوی او با همسرش «رقیه» (مریم مومن) هستیم، عواطف رقیق یک شوهر و مسئولیت‌پذیری مردانه‌ای در بازی او موج می‌زند. موضع این بازیگر در قبال اصحاب امام نیز حامل نوعی از رفعت و بزرگواری برادرانه است. همچنین محمدی رفتارهای مسلم را در مواجهه با جریان‌هایی چون تحت فشار قرار گرفتن مخالفان در دوران معاویه و برخی پلات‌های داستانی سریال از جمله ورود به ماجرای زمین زراعی در ابتدای داستان، نزدیک به خصوصیاتی حق‌طلبانه و غیر کرنش‌گر در بازی‌اش لحاظ کرده تا ابعاد قهرمانانه شخصیت، برجسته‌سازی شود. شاهد مثال این موارد، سکانس‌های حضور مسلم در دربار «معاویه» (با بازی بهرام ابراهیمی) و سیاست‌مندی در نحوه ارتباط با زیاده‌خواهی‌های حاکم وقت و نیز گفت وگوهای معنادار و کنایه‌آمیزش با «ولید بن عتبه بن ابی‌سفیان» (با بازی رحیم نوروزی)، برادرزاده معاویه و حاکم مدینه از سال ۵٧ هجری قمری هستند. محمدی در این سکانس‌ها مسلم را نه لزوماً از موضع شخصیتی طغیانگر یا تندخو، که از منظری عدالت‌خواه و اهل سیاست بازنمایی کرده است.
نکاتی ریز اما اثرگذار که جدا از هنر این بازیگر ۳۴ ساله، قطعاً در سایه راهنمایی‌های احمد کاوری در مقام کارگردان مد نظر قرار گرفته است. با این وجود در مواردی همچنان می‌توان نشانه‌هایی از لزوم کسب تجربه بیشتر در رویارویی او با بازیگران پخته‌تر و مجرب‌تری همچون حسام منظور یا پژمان بازغی در سکانس‌های مشترک حضور مسلم در کنار «یزید» یا «ابن زیاد» و نیز «معاویه» را تشخیص داد و مشاهده کرد.
سریال ۳۰ قسمتی «مهمان‌کُشی» به کارگردانی احمد کاوری و تهیه‌کنندگی محمدکامبیز دارابی که پخش آن به مناسبت ایام محرم و صفر از هفته گذشته در شبکه یک آغاز شده است، همچنان ادامه دارد و باید دید این بازیگر نوآمده، در چالش‌های آتی روایت چقدر به توفیق خواهد رسید.
